Capone

Występ Toma Hardy’ego jako Ala Capone jest bardziej memowy niż pamiętny.

Capone – recenzja

W północnej części Chicago jest Katedra, którą odwiedziłem gdy byłem małym chłopcem. W jego kamieniu węgielnym, dziura po kuli nadal pozostaje prawie całe stulecie po tym, jak roztrzaskała się skała  z dnia, w którym bandyci Al Capone zabili Earla „Hymie” Weissa na schodach kościoła. Dorastanie było jak obcowanie z mitologiczną przeszłością. Ale im mniej wiesz o mądralach i gangsterach, tym bardziej mogą się pojawić.

Prawdziwy Al Capone nie był oczywiście postacią mityczną ani superbohaterem z komiksu; był bandytą z bronią i niewyparzoną gębą, który zmarł na nerwicę, prawdopodobnie zapominając przed końcem swojego imienia. Jednak Tom Hardy i scenarzysta, reżyser Josh Trank próbują uczynić Capone większym niż za życia, nawet jeśli ich film spędza swoje 100 minut skupiając się na tym, jak wiele Al Capone zrobił w ciągu ostatniego roku.

Jeśli zmrużysz oczy, możesz niemal zobaczyć planowaną na małą skalę epikę o tym, jaki to był potężny upadek. Intencje Capone są jak fałszywe aligatory w jeziorze przed domem Ala na Florydzie, bardzo zauważalne. Ale pogrążając się w brudzie ostatnich dni Capone’a, film nie dodaje poczucia ironii do swojego romantycznego banity, wydaje się po prostu nadęty i na granicy parodii.

Akcja filmu rozgrywa się w 1946 roku, po zakończeniu II Wojny Światowej i prohibicji jest odległym wspomnieniem. W rzeczywistości wszystko jest odległym wspomnieniem dla Ala Capone (Hardy’ego), który w dzisiejszych czasach woli nazywać się „Fons”. Nazywanie go alem jest surowo zabronione na Florydzie, Nie żeby zauważył, biorąc pod uwagę, jak Hardy go gra. Z nieustannym bełkotem, twardziel Hardy’ego, potrzebuje napisów nawet wtedy, gdy mówi po angielsku i bawi się z gromadką dzieci, jakby był Brando w ostatnim filmie ojca chrzestnego.

Ale w przeciwieństwie do Brando, trudno współczuć zniedołężniałemu bossowi, który ożywia się tylko wtedy, gdy przychodzi czas na karykaturalne rozbłyski fantazyjnej przemocy, czy to z urojeń Capone’a, czy absurdalnych, wymyślonych przez bezsensowny scenariusz Tranka. Gdy nie przeżuwa cygar ani marchewek (druga podana mu przez lekarzy, by nie palić), lekceważy swoją żonę Mae (Linda Cardellini) lub syna, który tam jest (Noel Fisher). Tymczasem jacyś federalni kręcą się w krzakach po drugiej stronie jeziora, przekonani, że to tylko gra, a Wielki Al Ma skrzynię ze skarbami zakopaną gdzieś w bagnie.

Co może zaskoczyć tych, którzy są na tyle odważni lub zdesperowani, by wynająć Capone podczas kwarantanny, to jak niepodobny do przyczepy jest gotowy produkt. Zamiast być ostatnim aktem złośliwego big bad Roberta De Niro z The Untouchables—jeden z marketingu sugeruje jedynie udawanie demencji po wyjściu z Alcatraz—Capone Tranka to tak naprawdę studium postaci o starym człowieku, który nie może pojąć kształtu żalu, który czuje. Bardziej zainteresowany długimi sekwencjami o Fonsie śliniącym się na siebie i nazywającym swoją żonę dziwką po włosku, niż jakąś ostateczną Machiawelską fabułą, na papierze Capone powinien być przejmującym dramatem o potworze stworzonym przez niszczyciele czasu. Wiesz, jak koniec w”Irlandczyk” Martina Scorsese, żeby nawiązać do kolejnego mistrzowskiego występu De Niro.

Problem w tym, że to nie Scorsese, a Hardy jest zabawny, ale nie sięga po powagę De Niro. Podczas gdy można sobie wyobrazić Hardy 'ego, który przez kilka godzin grał ostatnią scenę Vito Corlone w scenariuszu, występ i materiał są pomieszane, zostawiając Hardy’ ego na własnych urządzeniach do napadów, podczas gdy Cardellini zostaje obarczony jeszcze bardziej niewdzięczną pracą wspierającą, niż ona wytrzymała w Green Book. Film przeżywa swój najbardziej katastrofalny rozkwit.

To wielkie sceny, w których Al Capone przeżuwa scenerię, która przeradza się w farsę, na przykład kiedy krzyczy nad wyimaginowanymi okaleczeniami w swoim łóżku, lub high camp, gdy znajduje pozłacany Pistolet Tommy’ego, który następnie chodzi po swojej posiadłości w szlafroku i pieluchach, z marchewką na wpół wyślizgującą się z ust. Hardy jest tu mniej zwierzęciem w klatce, niż Królik Bugs naśladujący Edwarda G. Robinsona. I zamiast wywoływać łzy dla tego klauna, te chwile będą zapamiętane tylko dla memów, które na pewno iskrzą.

Hardy pozostaje jednym z najciekawszych aktorów swojego pokolenia. Często pokazując nieustraszoną umiejętność przekraczania granicy między zamieszkującymi postaciami a napadami na kamerę, nie dokonuje drobnych wyborów. Ale czasami robi bardzo złe, a potrzebny jest dobry scenariusz i reżyser, by powstrzymać go przed takim samozniszczeniem. Mimo, że nadal lubię pierwszy film Tranka, Chronicle, dobry interes, jest oczywiste, że on i Hardy rozwinęli współzależność do oddania swoje najgorsze impulsy na Capone, a rezultatem jest film tak dziwaczny, że jego wartość dla mitu Capone można podsumować do chrupania marchewki przez Capone.